Rozdział 51 „Ona powoli umiera w wielkim cierpieniu z myślą, że już nigdy nie zobaczy swoich bliskich. Zrozumiała, że straciła ich na zawsze, zrozumiała, że dalsza walka o życie nie ma szans.”

Z perspektywy narratora

Jest 20 października - niby zwykły dzień, a jednak tak wiele znaczy dla niektórych ludzi, którzy teraz przeżywają ostatni dzień swojego życia. Do tych ludzi zalicza się też Allyson Dawson - szesnastoletnia dziewczyna, która tydzień temu została ofiarą nieszczęśliwego wypadku. Leżała ona teraz w jednym z najlepszych szpitali w Miami. W prawdzie mówiąc ona jeszcze nie umarła, lecz lekarze nie dają jej żadnych szans. Biedna dziewczyna daje z siebie wszystko, ale powoli brakuje jej już sił. Powoli umiera w wielkim cierpieniu z myślą, że już nigdy nie zobaczy swoich bliskich. Zrozumiała, że straciła ich na zawsze, zrozumiała, że dalsza walka o życie nie ma szans.

Z perspektywy Ally

Wiem już, że nie dam rady zwyciężyć tej walki, to już mnie przerosło. Może teraz nadszedł najwyższy czas żeby się poddać? Pewnie tak. Lekarze już wiedzą, że ja nie przeżyję. Dzisiaj rano poinformowali już moją rodzinę, o marnych szansach na moje przeżycie. Tak bardzo chciałam teraz wstać z tego łóżka i wszystkich ich uściskać, lecz nie mogę, bo nawet powieki są za ciężkie żeby je podnieść. W pewnej chwili te przeklęte drgawki znowu ogarnęły moje ciało, z nosa zaczęła sączyć mi się krew, a w sali rozległ się głośny pisk maszyn. Lekarze momentalnie wparowali do pomieszczenia, w którym się aktualnie znajdowałam i zaczęli reanimację. Niestety nie udało im się mnie uratować, krótko mówiąc umarłam. Nagle przeniosłam się do jakieś białej otchłani, świeciło tam rażące światło. Po krótkiej chwili dostrzegłam obok siebie dwie postacie, byli to moi tragicznie zmarli dziadkowie.

-Babcia i dziadek ? – zapytałam niedowierzając, oni tylko uśmiechnęli się do mnie i twierdząco pokiwali głowami.

-Co wy tu robicie ? I gdzie my w ogóle jesteśmy ?

-Jesteśmy w niebie kochanie. – odpowiedziała ciepło babcia.

-Ale jak to ? Tak od razu przeniosłam się do nieba ?

-Tak. A co, nie chcesz tu być ? Jeśli nie, to jeszcze dzisiaj możesz wrócić na Ziemię. Tacy ludzie jak ty dostają drugą szansę.

-Nie. Ja tu wolę zostać. Tam na dole tylko cierpię.

-Kochanie, cierpisz tylko z własnej winy. Trzeba w życiu trochę pocierpieć żeby potem muc doznać szczęście, życie bez cierpienia nie byłoby życiem.

-Wiem, ale tam na dole nikt mnie już nie chce, szybko o mnie zapomną

-Ally co ty wygadujesz? Popatrz tylko co się z nimi dzieje, wylewają morze łez, a to tylko dlatego, że ty się poddałaś. Spójrz tylko na Austina. Widać, że biedny chłopak teraz bardzo cierpi. Krążą mu pewnie po głowie samobójcze myśli. Oszczędź mu życie i wróć na Ziemię.

-No, ale tu mam was.

-Ally, spotkamy się jeszcze. Kiedyś tu wrócisz, ale to wtedy kiedy przyjdzie na to odpowiedni czas. Proszę wróć na Ziemię i nie martw się tym, że nie będziemy razem spędzać czasu, bo to nie prawda. My cały czas jesteśmy obok ciebie, mimo że ty nas nie widzisz.

-Ale nawet jak tam wrócę, to nie będę umiała poruszyć nawet palcem. Co mam zrobić żeby mi się to udało ?

-Wystarczy tylko bardzo chcieć, musisz tego chcieć całą sobą.

-Ale mi się to i tak nie uda.

-A właśnie, ze ci się uda, jesteś młodą i śliną dziewczyną, całe życie przed tobą i nie mów mi, że nie chcesz żyć, bo teraz masz trudny okres w  życiu, na pewno je sobie jeszcze ułożysz. To jak będzie ? Wrócisz?

-Tak.- odpowiedziałam po chwili namysłu i momentalnie przeniosłam się do szpitala. Zebrałam w sobie całą siłę jaką miałam i próbowałam otworzyć przynajmniej jedno oko. Gdy już myślałam, że nie dam rady, to moje oczy nagle się otworzyły. Zobaczyłam biały pokój i całą moją rodzinę wraz z przyjaciółmi. Zauważyłam ich zdziwione i zapłakane miny, więc spróbowałam się uśmiechnąć, lecz wyszedł z tego tylko jakiś marny grymas.

-Co się tak gapicie? –zapytałam zachrypniętym głosem.

-Ally, ty żyjesz!- krzyknęli wszyscy, po czym się we mnie wtulili.

-No już bo mnie udusicie. A tak właściwie to co ja robię w szpitalu?-

-Potrąciło cię auto, sprawcy uciekli, ale policja ich szuka.

-Aha, a długo już tu jestem?

-Tydzień – odpowiedziała mama.

-Przepraszam was, że znowu musieliście przyjechać do szpitala z mojego powodu.

--Ally dla nas to żaden problem i przecież ten wypadek nie jest z twojej winy, ty tego wypadku nie spowodowałaś. – powiedziała Emma i w tym samym momencie do sali weszła pielęgniarka.

-Proszę już wyjść, ponieważ chciałabym przewieźć panienkę Ally do kostnicy.-powiedziała pielęgniarka, a gdy mówiła ostatnie słowa to spojrzała na mnie. Zrobiła zaszokowaną minę, otworzyła usta, pisnęła, a potem zemdlała. Mama szybko pobiegła po lekarza, a ten jak wszedł do sali to również był zaskoczony moim widokiem.

-Panienka Ally? – zapytał, na co ja pokiwałam twierdząco głową.

-To panienka żyje ?

-A co nie cieszy się pan, że pacjentka panu nie umarła ?

-Cieszę się, tylko nie wiem jak to możliwe, bo przecież pani serce przestało bić.

-No, ale znowu bije. To jest chyba najważniejsze ?

-Tak, oczywiście, ale teraz to ja muszę pani zrobić masę badań.

-A co z pielęgniarką ? –zapytałam.

-Nią zajmie się inny lekarz, a teraz prosiłbym państwa o opuszczenie sali, bo chciałbym teraz zrobić mojej pacjentce badania – powiedział, a po 5 minutach w sali zostałam tylko ja i lekarz. Dowiedziałam się, że mam połamane pare kości, czyli jakieś dwa tygodnie będę musiała chodzić w gipsie. Ze szpitala wyjdę dopiero za jakiś tydzień, no po prostu super, o niczym innym nie marzyłam. Jestem ciekawa kto mnie potrącił i dlaczego, przecież ja nikomu nic nie zrobiłam. A może jednak zrobiłam, a sama nie wiedziałam, że robię coś złego ? Ale to i tak nie jest powód do tego żeby kogoś zabić. Z tego co wiem to najbardziej martwił się o mnie Austin. Ja tak bardzo go kocham, ta miłość którą go darze musi być prawdziwa, bo gdyby ni była, to już dawno bym o nim zapomniała. Zawsze gdy jestem blisko niego to czuję jakby tysiące motyli chciało rozerwać mój brzuch. Moje rozmyślenia przerwała pielęgniarka która mówiła coś do mnie od 5 minut.

-Halo ? Pani Ally ?

-Przepraszam zamyśliłam się. Co pani chciała mi powiedzieć ?

-Przyszedł do pani pewien chłopak, który twierdzi, że jest pani jego dobrą przyjaciółką. Mam go tu wpuścić ? –zapytała, a ja miałam wielką nadzieję, że tym chłopakiem jest Austin.

-Tak.-odpowiedziałam, ale niestety znowu doświadczyłam tego, że nadzieja jest matką głupich, ponieważ w drzwiach zamiast Austina stanął…